The Walking Dead

Lisanne: Clementine, Gabe, Lilly, Kenny, Christa
Sacha: Louis, AJ, Lee, Violet, Omid

De apocalyps is onderhand al jaren bezig. Niemand weet precies hoe lang, maar het gerucht gaat dat we onderhand al 8 jaar verder zijn. 8 hele jaren, gevuld met gevaar, gevuld met walkers. Wonder boven wonder, is het menselijk ras nog niet uitgestorven. Maar voor hoe lang? Onderhand beginnen zelfs verschillende groepen mensen tegen elkaar te vechten, om woningen, om eten, om wapens. Om vrijheid.

Ericson
Louis kijkt vrolijk om zich heen. Ondanks wat er de laatste dagen allemaal gebeurd is - Marlons dood, de oorlog tegen Delta, de scheuren in zijn dierbare jas - heeft hij het idee vrolijker te zijn dan ooit tevoren. Hij weet ook wel hoe dat komt, een zeer zeker meisje dat zich bij de groep heeft gevoegd.. Ze heeft voor zoveel ellende gezorgd, maar iets in die goudkleurige ogen laat hem voor haar vallen. Hij slaakt een zachte zucht, de leuke meisjes zijn nooit beschikbaar.. Een tikkeltje verbitterd kijkt hij naar Gabe.

Ergens buiten Ericson
Lee rent hijgend door het bos. Het bloed druipt van het mes dat hij in zijn hand houdt. Hij is net weer een hele horde aan Walkers ontkomen, hij blijft er verbijsterd over dat hij ze toch elke keer weer weet te ontsnappen. Abrupt komt hij tot een halt, gefocust op zijn omgeving. Hoorde hij daar nou wat? Het leek alsof er takjes braken, is het een mens, een walker? Hij houdt zijn hand (met daarin het mes) voor zich uit. Zijn andere bovenarm (zijn onderarm is hij destijds kwijtgeraakt aan een Walkerbeet), hangt nutteloos langs hem heen.

Ericson
Clementine kijkt met een lichte frons om zich heen. Wat een puinhoop was het in korte tijd geworden. Het allerergste was toch wel dat AJ bloed aan zijn handen had. Het kleine mannetje zal voor altijd moet leven met het feit dat hij iemand heeft vermoord, ook al had hij niet echt een keus. Het grootbrengen van AJ was min of meer haar verantwoordelijkheid en hoewel de kleine jonge ontzettend schattig was, twijfelde ze aan elk aspect wat bij de opvoeding kwam kijken. Gelukkig was er een iemand waar ze zich veilig en vertrouwd bij voelde. En die muzikaliteit van hem maakte de jongen alleen maar aantrekkelijker. Maar ach waarschijnlijk zag hij haar toch niet staan. Ze ving de verbitterde blik van Louis op. Ze grinnikte. ”You okay there?”

Ergens buiten Ericson
Christa loopt met een snel tempo door het bos. Ook al leefde ze al jaren in een verschikkelijke wereld, nog steeds was ze gelukkig. De liefde van haar leven was immers nog steeds aan haar zijde. Het samenzijn met een geliefde was zeldzaam, maar zij had het. Ze wilde net zijn hand vastpakken toen ze in de verte een gestalte zag staan. Ze keek de anderen aan. ”Loopt daar nou een levend wezen of begin ik nu echt gek te worden?”

Ericson
Louis schrikt op uit zijn gedachten, plots keek hij regelrecht in de ogen die hij zo begeerde. Clementine. Zijn mondhoeken trokken automatisch iets omhoog. "Wel nu jij naast me staat," zei hij - met een smooth as fuck knipoog. Met moeite wendt hij zijn ogen weer van haar af en kijkt naar wat voorheen zijn schoolplein was, jaren geleden. De andere mensen op het plein - grotendeels zijn oude schoolgenoten - zagen er behoorlijk somber uit. "Ik zat te denken.. Misschien dat we iedereens humeur wat moeten verbeteren?" Hij keek haar weer aan. "Er ligt nog een voorraad drank ik de kelder, Marlon verborg het voor de rest - bang dat we onze concentratie zouden verliezen," hij slaakte een zachte zucht bij de gedachte aan zijn beste vriend, "maar ik denk dat dit wel een goede gelegenheid is. Misschien een potje truth or dare?"

Ergens buiten Ericson
Omid liep - of rende praktisch - naast zijn vrouw, wiens benen ongeveer twee keer zo lang waren. Altijd als zij flink doorstapte, voelde hij een beetje alsof hij haar hond was. Ach, hij hield toch wel van haar. Ze streek met haar hand langs de zijne en net toen hij haar hand vast wilde pakken, kwam ze tot stilstand. Ook hij was direct alert, in de verte stond iemand. "Het lijkt geen Walker te zijn," zei hij - duidend op de houding van het gestalte. Het waggelde niet heen en weer.

Kenny liep enkele meters achter de twee tortelduifjes. Toen hij hen plotseling tot stilstand zag komen, fronste hij zijn wenkbrauwen. Zijn hand ging direct naar het pistool dat aan zijn gordel hing. "Hij lijkt alleen te zijn, moeten we het riskeren?"

Lee's hart sloeg een slag over, toen hij in de verte drie gestalten zag. Hij kon hun stemmen net niet opvangen, maar hij wist dat ze bespraken wat ze met hem aan moesten. Hij had de neiging om weg te rennen - 3 tegen 1 was immers niet eerlijk - maar iets in hem zei dat hij moest blijven staan, dus dat deed hij maar. Hij liet zijn mes weer in de houder van zijn gordel glijden en stak zijn hand - en stomp - op, als teken van vrede.

Ericson
Clementine glimlachte verlegen. Was hij nou met d’r aan het flirten? Nee, het was vast vriendschappelijk bedoeld. De jongen had een potje Truth or dare voorgesteld. ”Dat is zo’n slecht idee, maar ach waarom niet.” Ze had ergens wel leuke herinneringen aan drank. Iets met een kampvuur en ongemakkelijke gesprekken. Toen had ze zelf alleen niks genomen aangezien ze toen aanzienlijk jonger was.

Gabe trok zijn wenkbrauw op toen Clementine haar goedkeuring gaf. ”Ik dacht dat jij de verstandige was van de groep.”

Ergens buiten Ericson
Christa zuchtte. ”Ik denk dat we het risico wel kunnen nemen.” Ze ging de groep voor en zag de gestalte dichterbij komen. Ze herkende de man meteen. ”O mijn god Lee!” Ze rende op hem af en omhelsde hem.

Kenny was Christa snel gevolgd en hij keek de man met grote ogen aan. ”Lee, ik ben heel blij je te zien, ook al heb je maar één arm.” waarna hij hem ook omhelsde.

Ericson
Louis rolde zijn ogen toen Gabe zijn mond open deed. "Clem weet tenminste hoe ze leuk moet zijn, dat kunnen we niet van iedereen zeggen." Hij stompte Clem (zachtjes) plagend tegen haar schouder. "Als jij iedereen verzamelt, dan ga ik de drank van beneden halen." Hij glimlachte het meisje nog even toe, alvorens naar de kelder te lopen.

Ergens buiten Ericson
Lee keek verbijsterd de drie personen aan die hem tegemoet kwamen lopen. Christa, Omid en Kenny. Hij had ze al in geen jaren meer gezien. Christa kwam als eerst op hem afgerend, met een brede glimlach sloeg hij zijn arm om haar heen. Vervolgens omhelsde hij ook Kenny en vervolgens ook Omid. "Ik had nooit gedacht dat ik jullie ooit nog zou zien.." Zijn glimlach zakte weer een beetje weg, toen hij zich realiseerde dat hij eigenlijk nog één persoon bij deze groep had verwacht. Het was de bedoeling geweest dat Clem Christa en Omid terug zou vinden, maar ze was nergens te zien. "Is Clem..?" hij durfde zijn zin niet eens af te maken.

[bEricson[/b]
Clementine lachtte en stond op. ”Ik ga wel even kijken waar de rest is.” Ze liep door het schoolgebouw en ging de kamers af.

Gabe rolde met zijn ogen. ”Toch jammer dat je Clem alleen leuk vindt als ze aan de drank gaat.”

Ergens buiten Ericson
Christaklemde haar kaken op elkaar. ”Toen we jou kwijtraakte, hebben we Clementine ook nooit meer gezien.”

Kenny klopte kort op Lee’s schouder. ”Je hebt haar alles geleerd wat ze nodig heeft om te overleven. Als iemand het alleen kan, is het Clem.”

Ericson
Louis keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Oef... Ben je bang dat ik je vriendinnetje van je ga stelen?" Waarom kwam hij nou nooit van dat joch af, lichtelijk geërgerd stampte hij de treden van de kelder af en zocht naar de flessen zelfgebrouwen alcohol. Dat spul smaakte hartstikke smerig, maar het deed zijn werk. Hij stormde de treden van de trap weer op en zette de flessen neer op tafel.

Ergens buiten Ericson
Lee slaakte een zachte zucht. "Ik hoop het, maar ze is... was nog zo jong toen we haar kwijtraakten.." Als ze nog leefde, zou dat betekenen dat ze nu een jaar of 15/16 zou moeten zijn. De tijd vliegt. Hij schudde kort zijn hoofd. "Waar zijn jullie naar onderweg? Hebben jullie een kamp?"

Ericson
Gabe schudde geërgerd met zijn hoofd. Ik denk niet dat ik haar kwijtraak aan een mislukte Mozart met dreadlocks. Ze weet heel goed bij wie ze hoort.”

Clementine kwam aan bij een kamer waar Violet zat. ”Hey. Heb je zin om gênante verhalen te vertellen en dronken te worden? We spelen Truth or dare. Oké dat klonk nog idioter dan ik dacht.”

Ergens buiten Er
Kenny schudde zijn hoofd. ”Al een tijdje niet meer. We proberen wel iets te vinden, maar het is er de afgelopen jaren niet makkelijker op geworden.”

Ericson
Violet keek verrast op toen iemand haar kamer binnen kwam. Ze keek Clem met een schuine glimlach aan. "Mijn god, dat was zeker Louis' idee? Fine, I'm in."

Louis rolde zijn ogen bij het horen van Gabe's "belediging", het kon hem eerlijk niet zoveel schelen. "Waarom kom je er niet gezellig bij zitten, Gabe. Wees ook eens leuk!" zei hij, terwijl hij zelf aan de picknick tafel ging zitten.

Ergens buiten Ericson
Lee knikte bedachtzaam. "Ik heb hier een tijd geleden een groot gebouw in de buurt gezien, het leek op een soort school. Ik wilde er gaan kijken, willen jullie mee?"

Ericson
Clementine grinnikte. “Ja alleen hij kan zoiets verzinnen. Cool laten we gaan.” Ze liep naar de picknicktafel en ging zitten.

Gabe ging ook zitten. ”Ik zit erbij en kijk ernaar.”

Ergens buiten Ericson
Kenny knikte. “Sure, lead the way.”

Louis glimlachte breed toen de rest van de groep zich bij hen aansloot - eindelijk goed gezelschap. "Oké, laten we beginnen. Aan Clem de eer om te beginnen, aan wie wil jij een truth/dare stellen?"

Clementine lachte. ”Nou gezien dit jouw idee was: Truth or dare Louis?”

Louis grinnikte, wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten. "Truth, ik heb nog geen zin om me uit te moeten kleden," antwoordde hij met een speelse knipoog.

Clementine glimlachte hem toe. ”Oké ik wist niet dat je preuts was. Je moet kiezen: nooit meer piano spelen of je zegt al je gedachten hardop?”

Louis keek haar gespeeld beledigd aan. "Mijn God, Clementine.... Meteen de serieuze vragen? Moet je hier nou echt mijn grote liefde, de piano, bij vermelden?" Hij lachte. "Ja, ik zou toch kiezen voor mijn gedachten hardop zeggen."

Clementine knikte en grinnikte. ”Verbaasd me niks. Oké nu ben jij.”

Louis keek Gabe geniepig aan. "Oké Gabe, truth or dare?" De jongen antwoordde - laf als hij is (oké, dat is lichtelijk hypocriet) - met truth. Een ietwat duivelse grijns verscheen op het gezicht van Louis. "Wat is je favoriete standje met Clem?"

Gabe liep een beetje rood aan. ”Nou...”

Clementine keek verontwaardigd naar Gabe en Louise. “Wacht..wat? Waarom zouden wij een standje hebben en Gabe waarom ben je niet net zo verbaasd als ik?”

Louis barstte in lachen uit, eindelijk begrijpend wat zich hier afspeelde. "Ja, Gabe. Leg dat eens uit."

Gabe bleef enkele seconden stil, niet wetende wat hij in hemelsnaam in deze situatie moest doen. "Ja.. eh.. nou.. ehm.." stamelde hij. "Ik euh.. heb Louis een soort van wijsgemaakt dat wij iets met elkaar hadden. Om.. om hem een beetje te pesten, niet omdat ik je euh leuk vindt ofzo.." Hij liep nog roder aan.

Clementine schudde verward met haar hoofd. [b”Dus puur om Louis te pesten heb je gezegd dat wij iets hebben. Ik zou bijna denken dat je Louis leuk vindt en hem jaloers probeert te maken. Oh en Louis je geniet hier echt te erg van.”[/b] Nu schoot ze zelf ook een beetje in de lach.

Louis schoot compleet in de lach. Toen hij zichzelf weer enigszins onder controle had, wist hij met moeite tussen het lachen door te zeggen: "Zelfs als ik op mannen viel, zou ik nooit van m'n leven op Gabe vallen."

Violet lachte, lichtelijk verward, met de rest mee. Ze had echt geen flauw idee waar ze in beland was. "Louis geniet hier alleen maar van, omdat hij je zelf leuk vindt, Clem."

Gabe sloeg op tafel. ”Nou ik zou ook nooit op jou vallen hoor Louis.”

Clemetine bloosde een beetje na de woorden van Violet. ”Oh kom op Violet. Louis zou nooit verliefd worden op een meisje zoals ik,” zei ze lachend, maar hoopte stiekem heel erg dat Louis het tegendeel zou zeggen.

Louis negeerde Gabe volledige en keek Clem strak aan. "Hoezo zou ik nooit verliefd worden op een meisje zoals jij?" vroeg hij, een kleine glimlach speelde rond zijn lippen.

Clementine haalde haar schouders op. “Omdat jij geweldig bent en ik ben... ik.” God waarom zei ze zulke stomme dingen.