The Walking Dead

Violet kwam langzaam overeind en trok Gabe met zich mee. Ze had Louis het voorzetje gegeven, nu moest ze hem ook de ruimte geven om iets te kunnen doen. Ze keek over haar schouder en knipoogde lachend naar Clem.

Louis keek Violet dankbaar aan toen ze op stond en dat mormel met zich mee sleurde. Hij schoof met een brede glimlach dichter naar Clem toe, tot hun handen elkaar net raakten. "Dus ik ben geweldig?" vroeg hij plagend, met een oogverblindende glimlach op zijn gelaat.

Clementine grinnikte. ”Alleen al de lach die je op dit moment hebt is geweldig. Maar je hebt me wel genoeg geplaagd, lach me nu maar gewoon uit, dan hebben we dat gehad.”

Louis overwoog heel even om haar inderdaad alsnog plagend uit te lachen, maar besloot toen toch om zijn hand onder haar kin te leggen en zijn lippen zacht op de hare te drukken.

Clemtine was in eerste instantie nogal verbaasd dat ze een kus kreeg van de jongen waar ze al een tijdje een crush op had. Uiteindelijk legde ze haar hand op zijn wang en zoende hem terug.

Gabe stormde op de twee af en duwde Louis van Clementine af. “DON’T TOUCH MY GIRL.”

Louis sprong geïrriteerd overeind en gaf de jongen een duw terug. "What the fuck gast?" Hij was normaal geen type om snel boos te zijn, laat staan gewelddadig, maar dit joch maakte iets in hem los. "Ze is toch verdomme jouw eigendom niet?"

Gabe viel bijna om omdat Louis aanzienlijk sterker was dan hij. ”Ze is zeker wel van mij en jij komt er niet tussen.”

Clementine ging tussen de jongens in staan. ”Louis komt nergens tussen, maar ik wel. Louis heeft gelijk Gabe, ik ben je eigendom niet, maar jullie houden nu wel op met vechten.”

Louis stond bijna te trillen van woede, maar voelde zich wel genoodzaakt om te luisteren naar Clem. Hij griste een fles alcohol van tafel en pakte haar hand vast. "Laten we naar binnengaan, voordat ik die sukkel zijn eigen pet op laat eten." Hij keek haar met een schuine grijns aan, alvorens een vuile blik op Gabe te werpen, en trok haar zachtjes mee richting het grote schoolgebouw.

Clementine ging met Louis mee. ”God het drama houdt hier ook nooit op he. Als het de walkers niet zijn, dan is het wel Gabe.”

Gabe bleef stampvoetend achter.

Louis grinnikte zacht. "Ik heb zo'n flauw vermoeden, dat jij wellicht drama aantrekt?" Hij kneep zacht in haar hand, terwijl hij haar voorging naar zijn eigen kamer. Hij deed de deur achter haar dicht en plofte op de grond neer, met zijn rug tegen het bed aanleunend. "Hier hebben we hopelijk geen last van irritante Gabe's"

Clementine lachte. ”Ik denk dat ie zich wel even koest houdt. Hij verstoorde namelijk wel iets.” Ze kuste hem.

Louis grijnsde en zoende haar terug, hij trok haar op zijn schoot en liet zijn handen op haar middel rusten. Hij trok zijn lippen voor een moment terug en keek haar vol bewondering aan. ”Jezus, Clem..” fluisterde hij zacht, nog steeds glimlachend.

Clementine keek hem glimlachend aan. ”Wat is er?” vroeg ze zacht.

Louis keek haar met een plagend lachje aan. “Niets,” grinnikte hij, waarna hij een kus drukte op haar mondhoek. “Tijd voor alcohol?” zei hij, met een speelse grijns, terwijl hij haar de fles overhandigde.

Clementine pakte lachend de fles aan. ”Dit gaat echt niet goed aflopen.” waarna ze een slok nam.

Louis grinnikte. “Kan kleine Clem soms niet zo goed tegen drank?” Hij pakte de fles van haar over en nam zelf ook een slok. “Jezus, ik was vergeten hoe smerig dit spul was.”

Clementine grinnikte. ”Gezien de weinige hoeveelheid voedsel die ik op heb vandaag kan kleine Clem de drank inderdaad niet aan.”

Louis lachte en zette de fles weer aan de zijkant. Hij drukte zijn lippen weer op de hare en liet zijn handen onder haar shirt glijden.

Violet liep de kamer van Louis binnen, te laat bedacht ze zich dat ze eigenlijk had moeten kloppen. Lichtelijk overdreven sloeg ze haar handen voor haar ogen. “Oké sorry jongens, ik zou best later terug willen komen, maar we hebben bezoek.”

Lee & co zijn onderhand aangekomen bij Ericson een staande gehouden door een stel kinderen.

Clementine schrok op en schraapte kort haar keel. ”Wat voor bezoek?” probeerde ze zo normaal mogelijk te vragen, maar ze kon niet helemaal verbergen dat ze zich ongemakkelijk voelde.

Louis keek Violet geïrriteerd aan, maar focuste zich daarna op Clem - die zich merkbaar ongemakkelijk voelde. Hij duwde haar zacht van zijn schoot af en kwam vervolgens zelf overeind, waarna hij een hand naar haar uitstak om haar overeind te helpen.

Violet haalde haar schouders op. “Een groep volwassenen, eentje mist een halve arm. Ze lijken niet echt bedreigend.”

Clementine stond met behulp van Louis op. Even ging een bepaalde gedachte door haar hoofd, maar nee dat was onmogelijk. ”Oké laten we maar even gaan kijken.” Ze liep de kamer uit.

Louis keek Clem heel even na, om even kort het uitzicht te kunnen bewonderen. Alvorens achter haar aan te lopen.

Lee keek toe hoe de voordeur van de school openging, maar kon nog niet zien wie er naar buiten kwamen.

Clementine liep naar buiten en zag een aantal gestaltes. Toen ze dichterbij kwam herkende ze iedereen meteen, maar een iemand in het bijzonder. Tranen sprongen in haar ogen. “Lee...” Ze rende op hem af en omhelsde hem. ”I thought I lost you...” waarna ze in tranen uitbarstte.

Lee keek verbijsterd naar het gestalte dat op hem af kwam rennen. Ondanks dat ze 8 jaar ouder was dan dat hij haar voor het laatst zag, zou hij haar altijd herkennen. Hij drukte het meisje tegen zich aan, terwijl tranen ook over zijn wangen rolden. “Hey sweetpea,” fluisterde hij.

Clementine snikte. “Wil je alsjeblieft nooit meer weggaan of doodgaan? Ben je oké?”

Lee keek haar met een glimlach aan. “Alleen als jij belooft niet meer op te groeien, want dit kan echt niet.” Hij keek haar plagend aan. “Ik ben oké, jij zo te zien ook,” zei hij met een trotste glimlach. Trots op wie ze was geworden. “Zou je ons niet eens voorstellen aan je vrienden?”